W odróżnieniu od innych metod fizjoterapii, fonowanie kompensuje deficyt bardzo ważnego zasobu organizmu – mikrowibracji biologicznych tkanek – dlatego jest ono czynnikiem fizycznym bliskim organizmowi. Oddziałując na przyczynę choroby, fonowanie wypada równie korzystnie także w porównaniu z terapią farmakologiczną. Biorąc pod uwagę jego biofizyczną istotę, metoda fonowania powinna być znacznie bardziej efektywna od innych rodzajów fizjoterapii – i według opinii użytkowników tak właśnie jest.

Niestety, obecnie nie prowadzi się badań porównawczych. Jeśli jednak są one realizowane, wyniki zależą od interesów tych, którzy za nie płacą. Wiemy jednak, że pacjenci, którzy mają w domu urządzenia do fonowania, do magnetoterapii i inne urządzenia fizjoterapeutyczne, w rzeczywistości używają tylko Vitafonu. Efekty fonowania są łatwe do zauważenia. Widać je nie tylko w postępach procesu leczenia, ale i w faktycznej poprawie stanu fizycznego i ogólnego poziomu zdrowia.

Różnica między fonowaniem a terapią impulsami elektrycznymi

Podczas terapii impulsami elektrycznymi na powierzchnię ciała oddziałują impulsy o różnej częstotliwości i mocy. Wywołują one skurcze miofibryli, co prowadzi do powstania mikrowibracji tkanek odpowiadających częstotliwości impulsów. Przy odpowiednio dobranej częstotliwości można osiągnąć takie same efekty, jak w przypadku powierzchniowej mikrowibracji: zmniejszenia obrzęku, obniżenia ciśnienia wewnątrztkankowego i, co za tym idzie, osiągnąć efekt przeciwbólowy, który pojawia się szybciej niż przy oddziaływaniu wibroakustycznym.

Wadą stymulacji elektrycznej jest to, że podczas jej stosowania dochodzi do wymuszonej, niekontrolowanej przez układ nerwowy aktywności komórek mięśniowych, co prowadzi do zużycia rezerw, przeciążenia i obumarcia pojedynczych komórek mięśniowych, a także do uszkodzenia poszczególnych neuronów. Dlatego terapia impulsami elektrycznymi nie może być stosowana przez dłuższy czas, a zabiegi powinien przeprowadzać specjalista. W dłuższej perspektywie ta metoda leczenia ustępuje metodzie wibroakustycznej. Jednocześnie jednak ma pewną przewagę: w pierwszych dniach efekt przeciwbólowy jest osiągany szybciej.

Różnica między fonowaniem a wibromasażem

Wibromasaż ma niską częstotliwość i bardzo dużą amplitudę drgań, co może z łatwością doprowadzić do uszkodzenia komórek. Obszary oddziaływania i wiek pacjenta są ograniczone: mięśnie szkieletowe kończyn u zdrowych, młodych ludzi.

Różnica między fonowaniem a masażem manualnym

Masaż manualny, w zależności od techniki i stanu pacjenta, stanowi albo wsparcie zasobowe organizmu, albo czynnik szkodliwy. Zupełnie nieszkodliwym oddziaływaniem w takim przypadku jest tylko głaskanie. Inne czynności, w zależności od stanu masowanej okolicy, mogą doprowadzić do zaostrzenia objawów choroby. Najbardziej narażonym obszarem jest kręgosłup, w przypadku którego obrzęk może zakłócić ukrwienie rdzenia kręgowego. W przypadku złogów w kręgach, a zwłaszcza przy przepuklinie międzykręgowej, masaż może doprowadzić do uszkodzenia komórek sąsiadujących z tkankami miękkimi nawet przy niewielkim wysiłku. Masaż wibroakustyczny, w odróżnieniu od manualnego, można w łatwy sposób i dokładnie dozować. Można wybrać stopniowe zwiększanie mocy masażu. Poza tym mikrowibracje nie mogą doprowadzić do uszkodzenia tkanek, jak w przypadku nieprawidłowej techniki masażu klasycznego.

Masaż manualny działa przede wszystkim na średniej i dużej wielkości naczynia, zaś podstawowy problem w przypadku schorzeń tkwi przeważnie w tkankach (przestrzeni międzykomórkowej), niewielkich naczyniach (przedwłosowatych) oraz w naczyniach włosowatych (żylnych, tętniczych i limfatycznych). W ich przypadku lepiej działają mikrowibracje dźwiękowe, wnikające na głębokość do 10 cm. Ciągła zmiana częstotliwości pozwala na zoptymalizowanie oddziaływania na naczynia i komórki różnych rozmiarów. Masaż wibroakustyczny jest o wiele bardziej efektywny od masażu klasycznego.

Różnica między fonowaniem a terapią manualną

Jest to kontrowersyjny rodzaj terapii, ponieważ wyniki zależą tu w dużej mierze od techniki i stanu pacjenta. Zazwyczaj terapia manualna jest stosowana w przypadku problemów z kręgosłupem. Technika „nastawiania” kręgów stanowi jednoznacznie czynnik szkodliwy. Problem uszkodzeń tkanek związany jest z tym, że dłonie mogą wywierać nacisk o sile 10–30 kG. Przekazywany jest on przez opuszki palców o powierzchni 1 centymetra kwadratowego. Przy czym tkanki palców są przystosowane do większego nacisku, w przeciwieństwie do tkanek sąsiadujących z kręgosłupem. Kiedy człowiek leży na plecach, ucisk na tkanki wynosi tylko 0,5 kG na centymetr kwadratowy, a ucisk punktowy przy terapii manualnej, w zależności od techniki, może być 100 lub więcej razy większy.

Przy prawidłowej technice terapia manualna stanowi wsparcie zasobowe organizmu, ponieważ źródło energii pochodzi z zewnątrz. Jest ona z powodzeniem stosowana przy nastawianiu stawów kończyn. Zastosowanie tej metody w przypadku kręgosłupa wymaga szczególnych umiejętności, a i tak może doprowadzić do wielu komplikacji, w tym nawet do paraliżu.

Różnica między fonowaniem a terapią ultradźwiękami

W zależności od mocy przetwornika i obszaru oddziaływania może ona albo zaszkodzić, albo stanowić wsparcie zasobowe organizmu. Wiadomo, że w środowisku płynnym ultradźwięki o określonej energii wywołują kawitację, a taka moc jednoznacznie może stanowić czynnik szkodliwy. Energia drgań, przyspieszenie i impuls siły są proporcjonalne do częstotliwości i amplitudy. Częstotliwość urządzeń ultradźwiękowych jest bardzo wysoka i waha się od 30 000 do 12 000 000 herców. Jednak amplituda drgań jest dość niewielka.

Szczególnie niebezpieczny jest moment kontaktu urządzenia emitującego ultradźwięki z ciałem, ponieważ w tym właśnie momencie ma miejsce przekazanie energii uderzeniowej. Dlatego unosić i przesuwać urządzenie należy bardzo płynnie. Biorąc pod uwagę częstotliwość drgań, odrębne osłabione komórki mogą nie wytrzymać fali uderzeniowej. Jednocześnie określenie liczby uszkodzonych komórek, w zależności od mocy i czasu trwania oddziaływania, jest praktycznie niemożliwe. Określenie absolutnie bezpiecznej dawki na podstawie efektów klinicznych także jest niemożliwe w związku z tym, że następstwa mogą być odwleczone w czasie. Ponadto mogą się także nakładać na siebie podczas kolejnych zabiegów.

Właśnie dlatego procedury z wykorzystaniem ultradźwięków należy realizować tylko w uzasadnionych przypadkach. Dotyczy to zwłaszcza kobiet w ciąży. Ultradźwięki w celach leczniczych nie są już dziś praktycznie wykorzystywane. W związku ze specyficznymi możliwościami ultradźwięki są stosowane w chirurgii (skalpel) i stomatologii (przy usuwaniu kamienia nazębnego). Jednak dyskusje dotyczące negatywnego wpływu ultradźwięków na tkankę zębów nadal trwają.

Różnica między fonowaniem a terapia zimnem(krioterapią)

Terapia zimnem nie jest elementem wsparcia zasobowego organizmu, jednak reakcja organizmu na chłód jest bardzo ciekawa i czasami jest używana w celach leczniczych. Do terapii zimnem można zaliczyć: nacieranie śniegiem, polewanie wodą, bicze wodne o zróżnicowanej temperaturze, kąpiel w lodowatej wodzie, kąpiele powietrzne w niskiej temperaturze (np. w specjalnych kriokomorach), okłady z kawałków lodu lub metalu (np. miedzi). W przypadku nagłego oddziaływania chłodem tkanki zaczynają szybko stygnąć. Organizm ocenia prędkość wychładzania i wykrywa niebezpieczeństwo. Pierwsza reakcja organizmu: próba ochrony tkanki poprzez znaczne przyspieszenie przepływu krwi dzięki wzrostowi ciśnienia w naczyniach krwionośnych i aktywności mięśniowej.

Pompy żylne zaczynają aktywnie działać i wysysają krew z tkanek. W tym momencie, poza intensyfikacją krążenia krwi, obserwuje się także efekt dynamicznego zwężenia arterii. Aktywna praca pomp żylnych pod wpływem chłodu pozwala na wykorzystanie go do zatrzymania krwotoku. Wraz ze wzrostem aktywności mięśniowej wzrasta także przepływ limfy, co prowadzi do zmniejszenia obrzęku tkanki i szybszego usuwania metabolitów oraz uszkodzonych komórek. Dla ochłodzonej tkanki, w której znajdują się włókna mięśniowe, ma to korzystny zdrowotnie, a nawet odmładzający wpływ, jednak dla całego organizmu oznacza to utratę zasobów. Sumaryczny przepływ krwi i limfy ograniczony jest funkcjonowaniem nerek, wątroby i skumulowanymi zasobami. Dodatkowy, wymuszony odpływ limfy z chłodzonego obszaru spowoduje spowolnienie krążenia limfy w innych tkankach.

W przypadku zbyt niskiego poziomu skumulowanych zasobów od razu pojawią się problemy, np. ostra choroba dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, zaostrzenie chorób przewlekłych. Im więcej zmagazynowanych zasobów, tym większą dawkę chłodu wytrzyma organizm bez komplikacji. Jednak nawet w takiej sytuacji organizm zostanie pozbawiony zasobów, a więc jest narażony na inne szkodliwe czynniki. Dlatego terapię zimnem najlepiej jest łączyć z wibroakustycznym wsparciem zasobowym nerek i wątroby. Należy także trzymać się zasady stopniowania dawki i wyboru obszaru oddziaływania.

Różnica między fonowaniem a refleksoterapią

Nakłuwanie igłami, masaż punktowy, przyżeganie. Wymienione powyżej metody refleksoterapii nie stanowią ogólnego wsparcia zasobowego organizmu, jednak wpływają na zmianę dominant, jeśli chodzi o wydatkowanie zasobów. W okolicy bólu organizm przez pewien czas generuje dodatkowe zasoby wynikające z przepływu krwi i limfy. Jednak wpływa to na obniżenie poziomu zasobów w innych obszarach, dlatego refleksoterapia jest bardziej efektywna w połączeniu z ogólnym wsparciem zasobowym organizmu. Terapia wibroakustyczna jest w stanie znacznie zminimalizować niekorzystne oddziaływanie refleksoterapii.

Po wielokrotnym zastosowaniu akupunktury lub elektropunktury w jednym obszarze dochodzi do kumulacji w nim niekorzystnych symptomów, które uniemożliwiają dalsze stosowanie tych metod. Dlatego po każdym zabiegu akupunktury lub elektropunktury dobrze jest przeprowadzić kurację strefy oddziaływania za pomocą masażu wibroakustycznego. Niektórzy terapeuci stosujący refleksoterapię używają urządzeń wibroakustycznych zamiast igieł czy elektryczności. Są ku temu podstawy fizjologiczne. Mikrowibracje dźwiękowe z Vitafonu przywracają zasoby ośrodka nerwowego, dzięki czemu zaczyna on pełnić swoją funkcję samodzielnie. Tak, jak być powinno.

Aktywnie oddziałując na ośrodki nerwowe za pośrednictwem napięcia elektrycznego, przesyłamy do mózgu silny sygnał, który tworzy dominantę i przekierowuje zasoby regeneracyjne na siebie. Jeśli organizm cierpi na wiele schorzeń, takie przekierowanie zasobów do mniej ważnych, ale sztucznie priorytetyzowanych organów, z pewnością doprowadzi w przyszłości do pogłębienia problemów zdrowotnych. Dlatego akupunkturę lub elektropunkturę powinni stosować tylko doświadczeni specjaliści, dopiero po przeprowadzeniu pełnej diagnostyki i ujawnieniu pierwotnej przyczyny choroby.

Różnica między fonowaniem a terapią komórkową

Terapia komórkowa to wzbogacanie krwi lub organu komórkami. Zasoby komórkowe to jeden z najważniejszych zasobów organizmu. Większość komórek jest wyspecjalizowana i realizuje konkretną funkcję. Za wykrywanie i utylizację uszkodzonych komórek, czyli za utrzymywanie tkanek „w czystości”, odpowiadają komórki immunologiczne. Komórki tkanki gruczołowej wydzielają różne substancje. Komórki mięśniowe zajmują się oddziaływaniem mikro- i makromechanicznym. Erytrocyty dostarczają do komórek tlen. Zwykłe upuszczanie krwi jest faktycznie elementem terapii komórkowej. Jednak we współczesnej medycynie pod pojęciem terapii komórkowej rozumie się raczej wzbogacanie krwi komórkami macierzystymi. Komórki te powstają w szpiku kostnym i mają szczególne właściwości. Ich wartość polega na tym, że mogą one przejmować właściwości dowolnych innych komórek, dając początek nowym (młodym) liniom komórek, które odmładzają tkanki.

Komórki macierzyste powstają w szczególnie „czystych” obszarach szpiku kostnego, znajdującego się w kościach miednicy, żeber, kręgosłupa i kończyn. Środowiskiem, w którym rozwijają się komórki macierzyste, są komórki zrębowe. Komórki macierzyste w niewielkich ilościach stopniowo przedostają się do krwi. Do ich wykorzystania w większych ilościach stosowane są różne technologie. Przewidują one zazwyczaj pozyskanie komórek macierzystych, rozmnożenie ich w specjalnych warunkach i ponowne wprowadzenie do organizmu, jednak w o wiele większych ilościach. Dziś są to dość drogie technologie, jednak jest na nie ogromne zapotrzebowanie.

Technologie komórkowe w większości przypadków są inwazyjne i nie można ich zaliczyć do fizjoterapii, za wyjątkiem jednej metody. W toku badań naukowych udowodniono, że oddziaływanie urządzeń Vitafon znacznie przyspiesza zdolności produkcyjne szpiku kostnego. Jest to obecnie jedyna nieinwazyjna metoda wzbogacania krwi komórkami macierzystymi. Stopień wzrostu koncentracji komórek macierzystych podczas jednego zabiegu wibroakustycznego nie jest tak duży, jak w przypadku opisanych wyżej technologii, jednak jest to zabieg naturalny i może być przeprowadzany wielokrotnie. Z każdym miesiącem efekt kumuluje się i po roku lub dwóch łączna dodatkowa dawka komórek macierzystych może przewyższyć dawkę wprowadzaną jednorazowo w przypadku intensywnej terapii komórkowej. Jednak zasoby komórkowe to tylko część potrzebnych organizmowi zasobów.

***